คำบุพบท คือ คำที่ทำหน้าที่เชื่อมโยงคำหนึ่งกับกลุ่มคำหนึ่งให้สัมพันธ์กับคำอื่นหรือกลุ่มอื่น
เพื่อบอก ลักษณะหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกัน จะนำหน้านาม
สรรพนาม
หรือกริยาที่ทำหน้าที่อย่างนาม
เช่น
๑.
นำหน้าคำเพื่อบอกลักษณะเป็นเครื่องใช้หรืออาการร่วมกัน ได้แก่คำ กับ
ด้วย โดย ตาม
เขาไปห้องสมุดกับเพื่อน
คนร้ายรับสารภาพโดยดี
แจกันใบนี้ทำด้วยกระดาษ
๒.
นำหน้าคำเพื่อบอกลักษณะเป็นผู้รับและเป็นความประสงค์ของคำหน้า ได้แก่คำ
แก่,แด่, เพื่อ, ต่อ
ให้ทุนการศึกษาแก่นักเรียน
สละเวลาเพื่อส่วนร่วม
ประชาชนถวายพระพรแด่พระเจ้าแผ่นดิน
ยื่นคำร้องต่อเจ้าหน้าที่
๓. นำหน้าคำเพื่อบอกสถานที่ต้นทางหรือเหตุต้นเค้า ได้แก่คำ แต่
จาก
น้ำตาลที่ทำแต่มะพร้าว เขามาจากจังหวัดสุพรรณบุรี
๔. นำหน้าคำเพื่อบอกสถานที่ เช่น ที่
ใต้ บน เหนือ
ล่าง ไกล ใกล้
ใน นอก
ยายอยู่ที่บ้าน นกทำรังใต้เพดาน ลำคลองอยู่ใกล้บ้าน
๕.
นำหน้าคำเพื่อบอกความเป็นเจ้าของ เช่น ของ แห่ง
ใน
ของ นำหน้าคำทั่วไป เช่น
ประโยชน์ของต้นกล้วย
ยายของนิดเล่านิทานสนุก
แห่ง นำหน้าคำสมุหนามและอาการนาม เช่น
กองทัพแห่งชาติ
มติแห่งสหประชาชาติ
อนุสรณ์แห่งความรัก
ใน นำหน้าคำบางอย่างที่เป็นของพระเจ้าแผ่นดิน เช่น
พระราชนิพนธ์ในรัชการที่ ๒ เจ้าจอมมารดาในรัชการที่ ๕
๖. นำหน้าเพื่อบอกเวลา เช่น เมื่อ
ตั้งแต่ ก่อน หลัง
เมื่อเช้า
ตั้งแต่เดือนที่แล้ว ก่อนเพล หลังเที่ยง
๗. นำหน้าคำเพื่อบอกสาเหตุ เช่น
เพราะ เนื่องจาก เนื่องแต่
เพราะความดีเนื่องจากพายุ
เนื่องแต่ภัยแล้ง
เกร็ดควรรู้
การใช้คำบุพบทบางคำ
กับ ใช้ในความหมายที่ไปทางเดียวกัน เช่น
พ่อกับแม่ เธอกับฉัน
แม่ ใช้เมื่อผู้ใหญ่ให้ผู้น้อยหรือความหมายทั่ว
ๆ ไป เช่น ครูแจกรางวัลแก่เด็กนักเรียน
แด่ ใช้เมื่อผู้น้อยให้ผู้ใหญ่ เช่น
นักเรียนมอบของที่ระลึกแด่คณะนักศึกษานิเทศก์
ต่อ
ใช้กับอาการยื่นหรือเสมอ เช่น เขาเสนอความคิดเห็นต่อที่ประชุม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น