คำอุทาน คือ
คำที่เปล่งออกมาเพื่อแสดงอารมณ์หรือความรู้สึกของผู้พูด ส่วนมากจะไม่มี
ความหมายในตัวเอง
แต่แสดงอารมณ์ของผู้กล่าวหรือเสริมคำในการพูดจากัน คำอุทานไม่จัดเป็น
ส่วนใดส่วนหนึ่งหรือภาคใดภาคหนึ่งของประโยค เป็นส่วนที่เสริมเข้ามาเพื่อแสดงอารมณ์หรือ
ช่วยให้ข้อความสละสลวยขึ้นเท่านั้น
คำอุทานแบ่งออกเป็น ๒ ชนิด
คือ
๑.
อุทานบอกอาการ
อุทานชนิดนี้บอกอารมณ์ต่าง ๆ
ใช้อัศเจรีย์กำกับข้างท้าย
สงสัย
เช่น เอ๊ะ ! หนอ! อ้าว!
เสียใจ น้อยใจ
เช่น เอ๋ย! พุทโธ่เอ๋ย!
ตกใจ
ประหลาดใจ เช่น อุ๊ย! ว้าย! โอ้โฮ! คุณพระช่วย!
เข้าใจ เช่น
อ๋อ! ฮื่อ!
โกรธเคือง
เช่น อุเหม่! ชิชะ! เหม่ ๆ !
สงสาร
เช่น พุทโธ่! โถ! อนิจจา!
บอกให้รู้ตัว
เช่น เฮ้อ! โว้ย! นี่แน่ะ!
๒. อุทานเสริมบท อุทานชนิดนี้ไม่มีความหมายโดยตรง และไม่ใส่อัศเจรีย์กำกับข้างท้าย ใช้
เสริมคำอื่นเพื่อให้คล้องจองกัน
ถ่วงเสียงของคำหรือใช้เป็นคำสร้อยในคำประพันธ์บางชนิด
คำเสริม อาจอยู่ข้างหน้า ข้างหลัง
หรือกลาง คำอื่นก็ได้ เช่น
โรงเล่าโรงเรียน สับประดี้สี
ประดน อยู่บ้านอยู่ช่อง ลืมหูลืมตา
กินข้าวกินปลา รถรา วัดวา
พูดจา
คำสร้อย เช่น
นา แลนา แฮ
เอย เฮย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น